Recital Janusza Wawrowskiego, uznawanego za jednego z najwybitniejszych polskich skrzypków swojej generacji. Artysta zagrał na datowanym na 1685 rok instrumencie Antoniego Stradivariego. Są to pierwsze w powojennej Polsce skrzypce wielkiego lutnika, które trafiły tu dzięki mecenasowi. Instrument jest przechowywany na Zamku Królewskim w Warszawie, a upoważnionym do koncertowania na nim jest obecnie wyłącznie Janusz Wawrowski.

Podczas koncertu Januszowi Wawrowskiemu towarzyszyły artystki z orkiestry Warsaw Players: Agata Janczy, Judyta Kluza i Gabriela Opacka, a rozmowę z artystą przeprowadził Wojciech Czemplik. Po koncercie odbyło się spotkanie z lutnikami i studentami Katedry Lutnictwa Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu.

Program: 

• J. S. Bach - Chaconne z Partity d-moll nr 2, BWV 1004
• G. Bacewicz - Kwartet na czworo skrzypiec
• H. Wieniawski - Études-Caprices op. 18 pour violon avec Accompagnement d’un second violon:
  Nr 1 g-moll - Agata Janczy, Janusz Wawrowski
  Nr 3 D-dur - Gabriela Opacka, Janusz Wawrowski
  Nr 4 a-moll - Judyta Kluza, Janusz Wawrowski
• E. Ysaÿe - Sonata na skrzypce solo op. 27 nr 6
• K. Penderecki - Cadenza
• N. Paganini - Kaprys op. 1 nr 24

Janusz Wawrowski występuje na Stradivariusie z 1685 roku

W maju 2018 pierwszy w powojennej Polsce Stradivarius trafił w ręce Janusza Wawrowskiego. Drogocenny instrument był przechowywany w skarbcu i eksponowany na Zamku Królewskim w Warszawie, gdzie rankiem 9 maja miała miejsce jego pierwsza polska prezentacja. Mecenas sztuki, który zdecydował się na zakup instrumentu to jeden z najbogatszych Polaków. Poprzez zakup i udostępnienie tych wyjątkowych skrzypiec chciał uczcić 100-lecie odzyskania przez Polskę Niepodległości.

Stradivarius – to jedno słowo wywołuje dreszcz podniecenia na całym świecie. Nie bez powodu. Stworzone przez słynnego lutnika dzieła warte są miliony dolarów. Instrumenty lutnicze tej klasy dają nieporównywalne z niczym brzmienie. Jest  jedno „ale” – muszą trafić w ręce wytrawnego wirtuoza. Bywają kapryśne, niczym żywy organizm i tylko duże umiejętności pozwalają wydobyć pełnię ich możliwości.

Wawrowski od lat marzył o pojawieniu się w Polsce tej klasy instrumentów lutniczych, uważając, że ich brak marginalizuje polskich artystów na arenie międzynarodowej.

Ten Stradivarius to znacznie więcej niż wspaniałe skrzypce, to ambasador naszej muzyki na świecie. Jego historia i niesamowite brzmienie budzą zainteresowanie natychmiast, kiedy tylko o nim wspomnę i kiedy tylko się pojawia! - Janusz Wawrowski

Polska przed II wojną światową miała Stradivariusy. Niestety wszystkie te niezwykle cenne instrumenty wywieziono, sprzedano lub przekazano w inne ręce. Teraz, po raz pierwszy w powojennej historii kraju, mamy „swojego” Stradivariusa. Co więcej jest to instrument absolutnie wyjątkowy!

Wiele szczegółów dotyczących tych skrzypiec owiane jest tajemnicą. W swej budowie wybiegają mocno ponad okres twórczości nazywany Amatiese. Forma instrumentu nawiązuje już do najwspanialszych egzemplarzy Stradivariego z tzw. okresu złotego jego twórczości. Pozostawały przez lata w rękach prywatnych właścicieli. Wykonywano na nich koncert tylko raz w roku. Dzięki temu jest to obecnie jeden z najlepiej zachowanych Stradivariusów na świecie. Dokładnie badania tego 333-letniego instrumentu wykazały, że wszystkie jego elementy są oryginalne. Skrzypce powstały w 1685 r., w roku narodzin Jana Sebastiana Bacha. Autentyczność skrzypiec potwierdzają certyfikaty.

_________________________________________________________________

Miejsce koncertu:

Bazar Poznański, ul. Paderewskiego 7 (wejście od al. Marcinkowskiego 10)

Fot. Jadwiga Subczyńska

Altówka? TAK! 

Jesień 2018 roku z pewnością należała do młodych altowiolistów, uczestników Ogólnopolskiego Konkursu Altówkowego im. J. Rakowskiego, który po raz 10-ty odbył się w Poznaniu. Z tej okazji przygotowaliśmy kilka propozycji muzycznych. Na wszystkie wstęp był bezpłatny.

________________________

26 września, godz. 18:00 - Środowiska Wieniawskiego - film pt. „Henryk Wars – pieśniarz Warszawy”
i recital: Łucja Jaskuła – altówka, przy fortepianie: Krzysztof Sowiński

________________________

11 października o godz. 18.00 - recital:

Weronika Grenda:
M. Reger – Suita g-moll, cz. I, IV
F. A. Hoffmeister – Kaprys nr..
P. Hindemith – Sonata, cz. III, IV

Justyna Robak:
C. Stamitz – Koncert D-dur, cz.I
R. Clarke – Sonata, cz. I, II

Katarzyna Nowogrodzka:
M. Reger – Suita g-moll, cz. I, II
B. Campagnioli – Kaprys nr 17
K. Penderecki – Cadenza

Przy fortepianie: Piotr Niewiedział.

________________________

17 października młodzi muzycy dostarczyli jeszcze więcej altówkowych wrażeń. Odbył się godzinny koncert w wykonaniu Łucji Jaskuły i Michała Kota, który wypełniły następujące kompozycje:

Łucja Jaskuła:
K. Penderecki - Cadenza
B. Bartók - Koncert na altówkę

Michał Kot:
J. Brahms – Sonata f-moll op. 120 nr 1
M. Reger – Suita e-moll op. 131d nr 3, cz. I, II

Przy fortepianie: Krzysztof Sowiński i Agnieszka Karpińska. 

________________________

31 października, godz. 18:00 - Środowiska Wieniawskiego: film pt. „Malowanie i śpiewanie. J.K. Pawluśkiewicz”
i recital: Michał Kot – altówka, przy fortepianie: Agnieszka Karpińska

________________________

6 listopada 2018 o godz.18.00 odbył się w naszej siedzibie kolejny recital w wykonaniu młodych muzyków biorących udział w tegorocznym konkursie. Tym razem zagrali:

Karolina Ratajczak:
P. Hindemith – Sonata po.11 nr 4
F. A. Hoffmeister – Kaprys nr 1

Alicja Guściora:
K. Penderecki – Cadenza
F. A. Hoffmeister – Kaprys nr 7
J. Stalmierski – For(Eve)r

Roksana Szelestowska:
C. Stamitz – Koncert D-dur, cz. I
B. Campagnioli – Kaprys nr 33
M. Reger – Suita g-moll, cz. I, IV

Przy fortepianie: Krzysztof Sowiński.

________________________

10. Ogólnopolski Konkurs Altówkowy im. Jana Rakowskiego, który zwieńczył altówkową jesień, miał miejsce w Auli Nova poznańskiej Akademii Muzycznej, przy ul. Święty Marcin 87, w dniach 12-16 listopada 2018 r. W jego ramach odbył się koncert inauguracyjny, przesłuchania konkursowe oraz koncert laureatów.

"Sherlock Holmes morduje skrzypce" to koncert-spektakl inspirowany opowiadaniami i książkami sir Artura Conana Doyle'a, a zwłaszcza ich fragmentami związanymi z muzyką. Jak się okazuje, jest takich fragmentów całkiem sporo, dlatego w naszym projekcie, którego główną inspiracją jest literatura, jest równie dużo świetnej muzyki, w dodatku wykonywanej przez znakomitych artystów scen polskich. Wstęp nieodpłatny na podstawie wejściówek.

Wystąpili: 

Małgorzata Godlewska - mezzosopran/kontralt
Mateusz Makuch - skrzypce
Michał Francuz - fortepian

Michał Grudziński - aktor
Waldemar Łyś - narrator

Miejsce: 

Nasz Klub przy ul. Woźnej 10 w Poznaniu. 

Fot. Jadwiga Subczyńska

Nasz patron Henryk Wieniawski (ur. 10 lipca 1835 r. w Lublinie) miałby dziś 183 lata. Nikt tyle nie żyje, chociaż podobno człowiek żyje tak długo, jak długo ktoś o nim pamięta. Henryk Wieniawski – genialne dziecko, światowej sławy skrzypek, wspaniały kompozytor, który pozostawił po sobie tak wiele arcydzieł muzyki skrzypcowej, które wciąż są grane i lubiane (jak np. Romance z II Koncertu skrzypcowego d-moll op. 22). Szczególnie miło jest o nim pamiętać w jego urodziny, co z ochotą czynimy, organizując od kilku lat fetę, czyli uliczną imprezę urodzinową dla Henryka Wieniawskiego. W tym roku zaprosiliśmy Was wyjątkowo w pierwszy poniedziałek lipca, bo dzień ten jest dla nas bardzo ważny, chociaż z zupełnie innego powodu...

2 lipca 2018 r. minęło dwadzieścia jeden lat od śmierci niezapomnianego Zdzisława Dworzeckiego. Niezwykły ten człowiek, meloman – pasjonat, prawnik, przyjaciel artystów, twórca cyklu koncertów największych orkiestr światowych w Poznaniu, w swym pracowitym życiu był także dyrektorem Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego i Konkursów im. Wieniawskiego (lata 1992-1997). W 2017 roku, z okazji dwudziestolecia śmierci, z inicjatywy przyjaciół Zdzicha, nakładem Wydawnictwa Poznańskiego ukazała się książka pt. „Zdzisław Dworzecki in memoriam” (red. D. Ronge-Juszczyk). Również w zeszłym roku, we współpracy TVP3 Poznań i FINY, powstał film dokumentalny poświęcony Dworzeckiemu (reż. A. Biedakowa), który w dniu rocznicy śmierci Zdzisława Dworzeckiego zostanie wyświetlony w Poznaniu, w siedzibie Towarzystwa Muzycznego im. H. Wieniawskiego. I to jest ta gorzka rocznica, wciąż trudna do zaakceptowania dla wszystkich, którzy mieli szczęście poznać Zdzisława Dworzeckiego, rozmawiać z nim o muzyce, czy współpracować przy którymś z niemożliwych projektów (które zawsze okazywały się jednak możliwe).

Program 2 lipca:

19:00 - pokaz filmu dokumentalnego pt. "Zdzisław Dworzecki" (reż. A. Biedakowa, 2017)

20:00 - koncert Pierwszej Poznańskiej Niesymfonicznej Orkiestry Ukulele (PPNOU): 
Ukulele jakiego nie znacie - od Verdiego do Beatlesów

Bezsenność – cykl koncertów realizowanych w nietypowych lokalizacjach miejskich, poza salami koncertowymi. Nieoczywista klasyka w mistrzowskich wykonaniach. 

Pomnik znajduje się w parku na skwerze Romana Maciejewskiego, u zbiegu ulicy Towarowej i alei Niepodległości. Powstał z inicjatywy fundatora monumentu, brata kompozytora, śp. Wojciecha Maciejewskiego, przy współpracy organizacyjnej Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu oraz Miasta Poznań, które wyznaczyło na ten cel miejsce na skwerze nazwanym przed kilku laty imieniem kompozytora. Autorem popiersia jest artysta rzeźbiarz Robert Tomak, absolwent Instytutu Sztuki i Kultury Plastycznej WSP (obecnie Uniwersytet Zielonogórski), uczeń prof. Jana Berdyszaka.

11 maja 2018 roku w uroczystości odsłonięcia popiersia udział wzięli: Anna Jedynak - bratanica kompozytora, córka ww. Wojciecha, Antoni Szczuciński - Przewodniczący Komisji Kultury i Nauki w Radzie Miasta Poznania, przedstawiciele Towarzystwa Muzycznego im. H. Wieniawskiego w Poznaniu - dyrektor Ewa Mikołajczak i Honorowy Prezes Andrzej Wituski. Obecni byli również reprezentanci Filharmonii Poznańskiej i Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu.

Roman Maciejewski (1910-1998) był pianistą, kompozytorem, dyrygentem chóralnym i jednym z najwybitniejszych polskich twórców XX wieku. Urodził się w Berlinie, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zamieszkał z rodziną w Lesznie, w czasach młodości związany był m.in. z Poznaniem, gdzie studiował w Konserwatorium Muzycznym. W latach 30. opuścił Polskę, przebywał najpierw w Paryżu, następnie w Londynie, a potem w Szwecji, skąd pochodzi jego żona i gdzie artysta koncertował oraz tworzył (m.in. muzykę do przedstawień teatralnych Ingmara Bergmana). W latach 50. Maciejewski wyemigrował do USA, gdzie odnosił sukcesy zarówno jako kompozytor, jak i jako dyrygent. Do legendy przeszła jego decyzja o zrezygnowaniu ze współpracy z hollywoodzkim studiem filmowym Metro Goldwyn Meyer. Od lat 40. twórca zmagał się z przewlekłą chorobą układu pokarmowego, która odmieniła go zarówno jako człowieka (zaczął medytować, uprawiać jogę i przeszedł na wegetarianizm), jak i jako kompozytora (zwrócił się w stronę muzyki religijnej, rozpoczął prace nad dziełem życia, którym była msza żałobna Missa pro defunctis). Ostatnie lata życia Maciejewski spędził w Goteborgu.

Za najwybitniejszy utwór Maciejewskiego uważa się powstałą w 1959 roku Missa pro defunctis (Requiem) na 4 głosy solowe, chór i orkiestrę. Autor dedykował ten utwór ofiarom wojen i zbrodni wszech czasów. Nagranie Requiem dokonane w 2011 roku przez Chór i Orkiestrę Filharmonii Narodowej w Warszawie nagrodzono Fryderykiem jako najlepszy Album Roku w kategorii Muzyka Współczesna. Kompozycja ta bywa opisywana imponującymi liczbami: dzieło powstawało na przestrzeni 15 lat, jego partytura waży 2,5 kg, trwa ponad 2 godziny, a do wykonania go potrzeba 200 osób.

 30 kwietnia 2018 roku minęło dwadzieścia lat od jego śmierci.

Od 1997 r. w Lesznie działa Leszczyńskie Towarzystwo Muzyczne im. Romana Maciejewskiego, propagujące jego twórczość.

Roman Simovic - skrzypce
Olga Sitkovietsky - fortepian

Recital Romana Simovica - laureata 12. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu w 2001 roku. Wirtuoz dał koncert w Poznaniu po latach. Wraz ze skrzypkiem wystąpiła uznana pianistka Olga Sitkovietsky.

Fot. Leszek Zadoń, RR Studio

Pochodzący z Anglii dyrygent David Jackson założył zespół Ensemble 1904 w 2014 roku. Nazwa ta związana jest z Entente cordiale, porozumieniem, które podpisano w 1904 roku między Francją i Wielką Brytanią, mającym na celu załagodzenie sporów między tymi państwami. Podobne artystyczne założenia dla swojej sztuki przyjęli pochodzący z obu stron Kanału La Manche (a w przypadku śpiewaczki z dalszych okolic) artyści tworzący Ensemble 1904, którzy za cel poszukiwań twórczych postawili sobie wykonawstwo muzyki francuskiej oraz angielskiej początku XX wieku, dokładając starań, by prezentowane przez nich dzieła, nierzadko odkrywane po latach niesłusznego zapomnienia, zabrzmiały wyjątkowo w nowej odsłonie. 

W skład zespołu wchodzą artyści młodego pokolenia: amerykańska sopranistka Jazmin Black-Grollemund, pochodzący z Francji Angélique Charlopain (skrzypce) oraz Jérémie Decottignies (kontrabas), zaś szefem artystycznym i twórcą aranżacji wszystkich wykonywanych przez zespół kompozycji jest Dawid Jackson, który dyryguje od fortepianu. 

Wydana przez Resonus w 2017 roku płyta „Poldowski Re/Imagined” jest fonograficznym debiutem „artystycznej kooperatywy” Ensemble 1904. Zespół wykonuje aranżacje pieśni Irené Poldowski, czyli Ireny Wieniawskiej (znanej także jako Lady Dean Paul), córki Henryka Wieniawskiego, która jako jedyna spośród jego dzieci swoje życie zawodowe związała z muzyką. Pieśni powstały do wierszy wybitnego francuskiego poety Paula Verlaine’a. 

Podczas recitalu Ensemble 1904 w poznańskiej Sali Bazarowej zaprezentowana została całość materiału nagranego na płycie. Po koncercie można było nabyć płytę „Poldowski Re/Imagined”. 

Wykonawcy:

David Jackson - fortepian i aranżacje
Jazmin Black-Grollemund - sopran 
Angélique Charlopain - skrzypce
Jérémie Decottignies - kontrabas

Program:

Irena Regina Wieniawska (Poldowski) - 22 melodie do wierszy Paula Verlaine’a (1900-1910)

Miejsce koncertu:

Bazar Poznański, ul. Paderewskiego 7 (wejście od al. Marcinkowskiego 10)